Koza angorska

Rasa kóz domowych pochodzących z Azji Mniejszej, dokładniej z terenów Angory. Rasa ta została przywiezona w XVIII wieku. W późniejszych latach koza ta została importowana do USA a główny obszar to Teksas oraz południowy zachód. Koza angorska jest mniejsza niż jej domowe kuzynki np. koza pigmejska. Pierwszy duży transport tej rasy odbył się z Turcji do Afryki Południowej w 1838 roku.

Stado angory było dystrybuowane do różnych krajów, a para angory została sprowadzona do Europy przez Karola V około 1554 roku. W 1765 roku importu dokonał rząd hiszpański, a dwadzieścia lat później znaczna ich liczba została sprowadzona do Francji. Żaden z tych importów nie był skuteczny w produkcji moheru. Z kolei Angory zostały wywiezione do RPA w 1838 r. i z tego importu, a później importu, rozpoczęto w tym kraju produkcję moheru. Związek RPA jest jedną z trzech wiodących sekcji produkujących moher na świecie, a pod względem produkcji wyprzedzają go tylko Stany Zjednoczone i Turcja.

• Opis rasy
• Parametry fizyczne
• Kozia wełna
• Wady hodowli
• Zarządzanie stadem

Opis rasy

Kóz angorskich się nie doi. Hodowana jest przede wszystkim ze względu na wełnę (moher) a nie mleko. Kozy te posiadają długą jedwabistą wełnę oraz są koloru białego. Uszy są długie i zwisające a linia nosa jest lekko wklęsła. Rogi kozła są skręcone i wygięte do tyłu. Koza angorska nie nadaje się do hodowli w każdych warunkach. Jest on wrażliwa na zimno oraz słabo płodna (80% samic posiada potomstwo) oraz mają problem z instynktem macierzyńskim.

Parametry fizyczne kozy angorskiej

	Samiec	Samica
Wysokość (cm)	60	50
Waga (kg)	45-55	30-40

Koza angorska jest delikatniejsza niż pozostałe zwierzęta udomowione. Są bardziej podatne na pasożyty niż np. owce. Nie nadają się do każdych warunków dlatego podczas wykotu należy zadbać przez kilka dni o młode gdy warunki są nieodpowiednie (np. jest zimno lub wilgotno). Hodowcy trzymają te kozy dla ich tusz. Sprostali oni wymaganiom aby tusza kozy angorskiej była przysmakiem. Tusza tej rasy jest określana jako chevon. Jest podobna jest do owcy choć cechy baraniny są słabiej rozwinięte. Jest mniejsza w porównaniu do owiec.

Wełna kozy angorskiej

Włókna kozy angorskiej są długo zszywane i znacznie grubsze niż kaszmir. Grubsze włókna są wykorzystywane do produkcji dywanów a drobniejsze do produkcji odzieży (zakres jest od 25 do 45 mikronów). Odzież wykonana z moheru jest bardzo ciepła. Kozy te strzyżone są dwa razy w roku i produkują od 2.5 do 4 kg runa.

Moher jest bardzo podobny pod względem składu chemicznego do wełny, ale różni się od wełny znacznie gładszą powierzchnią i bardzo cienką, gładką łuską. W związku z tym moher nie ma właściwości filcujących wełny. Moher jest bardzo podobny do grubej wełny wielkością włókna. Jest to mocne włókno, które jest elastyczne, ma znaczny połysk i bardzo dobrze farbuje. Moher jest uważany za bardzo cenny materiał obiciowy do wyrobu pluszów i innych materiałów obiciowych, w których pożądana jest wytrzymałość, piękno i trwałość.

Wady kozy angorskiej

Koza angorska nie jest tak płodna jak inne kozy, a bliźnięta nie są zwykłymi narodzinami. Kozy w dużych grupach zazwyczaj koźlą od 60 do 70 procent, ale w dobrze zarządzanych małych grupach kóz czystej krwi tempo reprodukcji może wynosić nieco ponad 100 procent.

Angora należy do najdelikatniejszych z naszych udomowionych zwierząt. Są bardziej podatne na uszkodzenia od pasożytów wewnętrznych niż owce. Po urodzeniu są niezwykle delikatne, a młode potrzebują ochrony w ciągu pierwszych kilku dni, jeśli jest zimno lub wilgotno. Chociaż dojrzała koza jest dość wytrzymałym zwierzęciem, gdy ma pełną sierść, nie może wytrzymać zimnych, mokrych deszczy natychmiast po strzyżeniu. Burze powodują nadmierne straty w stadach Angora w czasie żartowania lub w czasie strzyżenia.